تست خودکار (Automated Testing) یکی از مهمترین اصول در توسعهی نرمافزار حرفهای است که باعث افزایش پایداری، کیفیت، و اطمینان از عملکرد صحیح برنامه میشود. این فرآیند شامل اجرای تستهای از پیش تعریفشده توسط ماشین است، بدون نیاز به بررسی دستی عملکرد کد.
در ادامه، بهصورت رسمی و ساختارمند، نحوهی انجام تست خودکار در برنامهنویسی را شرح میدهم:
شناسایی سریع باگها و خطاها
صرفهجویی در زمان و هزینه تست دستی
کمک به توسعهی مطمئنتر (خصوصاً در پروژههای بزرگ)
امکان توسعه مبتنی بر تست (TDD)
نوع تست | هدف | سطح |
---|---|---|
Unit Test | تست واحدهای کوچک (توابع، کلاسها) | پایین |
Integration Test | بررسی تعامل بین بخشهای مختلف | میانی |
End-to-End (E2E) | شبیهسازی رفتار کاربر نهایی | بالا |
Regression Test | اطمینان از عدم بازگشت باگها | همه سطوح |
زبان | ابزارهای رایج |
---|---|
Python | unittest, pytest, Selenium |
JavaScript | Jest, Mocha, Cypress, Playwright |
Java | JUnit, TestNG, Selenium |
C# | NUnit, xUnit, MSTest |
PHP | PHPUnit |
Kotlin/Android | JUnit, Espresso, Robolectric |
در اکثر ابزارها، تستها از طریق ترمینال یا IDE اجرا میشوند:
Python:
JavaScript (Jest):
Java (JUnit):
از طریق IntelliJ یا Gradle/Maven
C#:
از طریق Visual Studio یا خط فرمان dotnet test
تستها باید قابل تکرار و مستقل باشند.
نامگذاری تابعهای تست باید گویا و توصیفی باشد.
دادههای تست (test data) باید کنترلشده و مشخص باشند.
اجرای تست باید بخشی از CI/CD Pipeline باشد (مثلاً با GitHub Actions یا GitLab CI).
در روش TDD، ابتدا تست مینویسید، سپس کد را:
Red: نوشتن تست که ابتدا شکست میخورد
Green: نوشتن حداقل کد برای موفق شدن تست
Refactor: بهبود ساختار کد بدون تغییر عملکرد
کتاب: Test-Driven Development by Example (Kent Beck)
دوره آنلاین: دورههای تست خودکار در Udemy یا freeCodeCamp
مستندات رسمی: هر ابزار تست مستندات دقیقی دارد