IPv4 و IPv6 دو نسخه از پروتکل اینترنت (IP) هستند که برای آدرس‌دهی و مسیریابی داده‌ها در شبکه‌ها استفاده می‌شوند. تفاوت‌های اصلی آن‌ها شامل موارد زیر است:
IPv4: از آدرس‌های ۳۲ بیتی استفاده می‌کند و به شکل چهار بخش عددی (هر بخش ۸ بیت) نمایش داده می‌شود، مانند:
192.168.1.1
IPv6: از آدرس‌های ۱۲۸ بیتی استفاده می‌کند و به شکل هشت بخش هگزادسیمال (هر بخش ۱۶ بیت) نمایش داده می‌شود، مانند:
2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334
IPv4: حدود 4.3 میلیارد آدرس (۲³² آدرس) را پشتیبانی می‌کند که به دلیل رشد سریع اینترنت، بسیاری از این آدرس‌ها استفاده شده‌اند.
IPv6: تعداد بسیار زیادی آدرس ممکن ارائه می‌دهد (۲¹²⁸ آدرس) که عملاً نامحدود در نظر گرفته می‌شود.
IPv4: به دلیل طراحی قدیمی، برای مسیریابی و مدیریت نیاز به راه‌حل‌هایی مانند NAT (ترجمه آدرس شبکه) دارد.
IPv6: دارای بهینه‌سازی‌هایی مانند مسیریابی کارآمدتر، پشتیبانی از Auto-configuration (پیکربندی خودکار) و حذف نیاز به NAT است.
IPv4: امنیت آن به پروتکل‌های جانبی مانند IPSec وابسته است.
IPv6: از ابتدا دارای پشتیبانی داخلی از IPSec است که باعث افزایش امنیت آن می‌شود.
IPv4: به طور گسترده در سیستم‌ها، شبکه‌ها و دستگاه‌های قدیمی پشتیبانی می‌شود.
IPv6: هنوز برخی از سیستم‌های قدیمی به طور کامل از آن پشتیبانی نمی‌کنند، اما به تدریج در حال جایگزینی IPv4 است.
IPv4: به دلیل کمبود آدرس، معمولاً از NAT برای اشتراک‌گذاری یک آدرس عمومی بین چندین دستگاه استفاده می‌شود.
IPv6: نیازی به NAT ندارد، زیرا هر دستگاه می‌تواند آدرس عمومی منحصر‌به‌فرد خود را داشته باشد.
IPv6 نسخه پیشرفته‌تر و جایگزین IPv4 است که با ارائه آدرس‌های بیشتر، امنیت بالاتر و عملکرد بهتر، نیازهای آینده اینترنت را تأمین می‌کند. اما به دلیل گستردگی استفاده از IPv4، این دو پروتکل همچنان به‌صورت هم‌زمان در بسیاری از شبکه‌ها استفاده می‌شوند.
