در سال ۱۴۰۴، تغییرات مهمی در قانون کار جمهوری اسلامی ایران اعمال شد که تأثیرات قابل‌توجهی بر حقوق و مزایای کارگران داشت. در ادامه به بررسی این تغییرات می‌پردازیم:
در سیصد و سی و پنجمین نشست شورای عالی کار، حداقل دستمزد کارگران برای سال ۱۴۰۴ با افزایش بیش از ۴۵ درصد نسبت به سال قبل تصویب شد. بر اساس این مصوبه، حداقل دستمزد ماهانه به مبلغ ۱۰۳٬۹۰۹٬۶۸۰ ریال تعیین گردید. همچنین، سایر مزایای کارگری نظیر حق مسکن، بن خوار و بار و پایه سنوات نیز افزایش یافت.
سازمان تأمین اجتماعی نیز حداقل دستمزد روزانه مبنای کسر حق بیمه را مبلغ ۳٬۴۶۳٬۶۵۶ ریال اعلام کرد. این تغییر بر محاسبه حق بیمه کارگران و کارفرمایان تأثیرگذار است و نیازمند توجه ویژه از سوی واحدهای اجرایی سازمان تأمین اجتماعی می‌باشد.
از اوایل سال ۱۴۰۲، لایحه‌ای برای اصلاح برخی مواد قانون کار تهیه و در دست بررسی قرار گرفت. از جمله تغییرات پیشنهادی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
مدت قراردادهای موقت: پیشنهاد حذف عبارت "یا شفاهی" از ماده ۷ قانون کار و تعیین حداکثر مدت موقت برای مشاغل مستمر و غیرمستمر به مدت چهار سال.
ضمانت اجرایی تأخیر در پرداخت حقوق: تعیین جریمه‌های مالی برای کارفرمایانی که حقوق کارگران را به‌موقع پرداخت نمی‌کنند، با توجه به ماده ۳۷ قانون کار.
ممنوعیت دریافت ضمانت از کارگران: پیشنهاد ممنوعیت کارفرمایان از دریافت هرگونه ضمانت، سفته، چک و... از کارگران، به‌منظور جلوگیری از تضییع حقوق آن‌ها.
این اصلاحات با هدف بهبود شرایط کاری و حمایت بیشتر از حقوق کارگران تدوین شده است. با این حال، برخی از این تغییرات با انتقاداتی مواجه شده و نیازمند بررسی‌های بیشتر هستند.
تغییرات اخیر در قانون کار نشان‌دهنده تلاش برای بهبود وضعیت معیشتی و حقوقی کارگران است. با این وجود، لازم است که این تغییرات با دقت و با در نظر گرفتن نظرات و حقوق همه ذینفعان، به‌ویژه کارگران، اجرا شوند تا عدالت اجتماعی و حقوق انسانی در محیط‌های کاری رعایت گردد.
