ساختار یک برنامه ++C
یک برنامه ++C از اجزای مختلفی تشکیل شده که شامل کتابخانهها، تابع ()main
، متغیرها، توابع و دستورات اجرایی است. در ادامه، ساختار کلی یک برنامه ++C را بررسی میکنیم.
۱. وارد کردن کتابخانههای مورد نیاز
++C دارای کتابخانههای استانداردی است که برای انجام عملیات مختلف به کار میروند. برای مثال، iostream
برای ورودی و خروجی استفاده میشود.
#include <cmath> // برای عملیات ریاضی
#include <string> // برای کار با رشتهها
۲. استفاده از فضای نام (namespace)
برای جلوگیری از استفاده مکرر از std::
قبل از توابع استاندارد، میتوانیم using namespace std;
را اضافه کنیم.
۳. تابع ()main
هر برنامهی ++C باید شامل یک تابع ()main
باشد که نقطهی شروع اجرای برنامه است.
// کدهای اصلی برنامه اینجا نوشته میشوند
return 0;
}
۴. تعریف متغیرها و اجرای دستورات
درون تابع ()main
میتوان متغیرها را تعریف و مقادیر را پردازش کرد.
int number = 10; // تعریف یک متغیر عدد صحیح
double pi = 3.14; // متغیر عدد اعشاری
string name = "Ali"; // متغیر رشتهای
cout << "Hello, " << name << "!" << endl; // چاپ مقدار متغیر
return 0;
}
۵. استفاده از توابع
برای سازماندهی بهتر، میتوان توابع را خارج از main()
تعریف و استفاده کرد.
using namespace std;
void greet() {
cout << "سلام! این یک برنامه C++ است." << endl;
}
int main() {
greet(); // فراخوانی تابع
return 0;
}
۶. تعریف کلاس و استفاده از شیگرایی
++C یک زبان شیگرا است و میتوان کلاسها را برای تعریف اشیا استفاده کرد.
using namespace std;
class Person {
public:
string name;
int age;
void introduce() {
cout << "نام من " << name << " است و " << age << " ساله هستم." << endl;
}
};
int main() {
Person p;
p.name = "محمد";
p.age = 25;
p.introduce(); // فراخوانی متد کلاس
return 0;
}
جمعبندی
✅ هر برنامهی ++C حداقل شامل یک تابع ()main
است.
✅ کتابخانههای موردنیاز با include
#
اضافه میشوند.
✅ namespace std
برای استفاده از توابع استاندارد بدون std::
به کار میرود.
✅ متغیرها برای ذخیره دادهها و توابع برای سازماندهی کد استفاده میشوند.
✅ ++C از برنامهنویسی شیگرا پشتیبانی میکند که شامل کلاسها و اشیا است.
